Vanuit mijn werk als creatief directeur van VVOLF, beeldend kunstenaar, ervaringsdeskundige huiselijk geweld en geaccrediteerd vertrouwenspersoon, onderzoek ik de kracht van kunst als middel tot bewustwording en cultuurverandering.
Het Universele Handgebaar staat hierin centraal — als symbool van zien, erkennen en handelen.
In deze essays deel ik de reis die begon met een visioen, groeide via samenwerkingen met makers, rechters, journalisten en ervaringsdeskundigen, en uitmondde in een beweging die zichtbaar werd in steden als Rotterdam.
Elk essay belicht een ander moment in deze ontwikkeling:
het persoonlijke begin, de creatieve vorming, en de maatschappelijke doorwerking.
Samen vormen ze een uitnodiging om stil te staan — bij wat gezien mag worden, en bij wat nog gehoord moet worden.
Deze reeks blijft groeien.
Nieuwe essays zullen de komende tijd worden toegevoegd, met verhalen, ontmoetingen en perspectieven die de beweging verder verdiepen.
Essay 2 — Justitia aka Gerechtigheid (2022)
In 2016 werkte ik samen met de Gemeente Leidschendam-Voorburg aan het project Emotie Kunst Module — een tentoonstelling over kinderrechten, in samenwerking met UNICEF.
De expositie toonde het werk van kinderen en mijzelf, te zien in het Brugman Atelier, Museum Swaensteyn en andere monumentale locaties.
In die periode was Frits Wester een inspiratiebron; zijn journalistieke scherpte en manier van kijken gaven richting.
Het portret dat ik destijds van hem maakte, hangt nu — jaren later — boven zijn televisie.
Na die periode bleef het idee van recht en rechtvaardigheid in mijn werk aanwezig.
Toen ik in 2021 het visioen van Justitia aka Gerechtigheid kreeg, wist ik dat ik Frits Wester en Humberto Tan opnieuw wilde betrekken — twee makers die ieder op hun eigen manier de verbinding tussen waarheid, menselijkheid en kracht belichamen.
Humberto zou de foto’s maken voor Justitia aka Gerechtigheid, onder mijn creatieve regie over het geheel.
In 2022 werd dit gerealiseerd in Studio 34x in Almere — een grote, open ruimte waarin alles samenkwam: de fotografie, de interviews, de filmopnames en de visagie.
Die dag was Frits Wester ook aanwezig; hij nam interviews af met Senior Rechter Nathalie van Waterschoot, een voormalig directeur van een vrouwenorganisatie, Astrid van Heumen (voormalig voorzitter NVR), advocaat Maartje Braat (Van Haeften & Braat Advocaten), Tamara Nanlohy (Blijfgroep) en mijzelf, Vanessa Beltgens, als Creative Directeur VVOLF van het project.
De handgebaren werden tegelijkertijd gefilmd door Studio de Koning.
Raja Felgata, journalist en creatief directeur van House of Representation, interviewde de ervaringsdeskundigen iets verderop:
Christina Huizenga (onderwijs), Liane de Hoop (geestelijke gezondheidszorg) en Cybille Latour (Power by Peers / 2toCare).
De visagie werd verzorgd door Zuemerik Veeris — destijds adviseur bij Louis Vuitton, inmiddels 1st Runner Up Mister Supranational 2025 en eigenaar van Zuemerik Art Studio.
Wij leerden elkaar jaren geleden kennen toen we beiden werkzaam waren bij Swarovski in The Mall of the Netherlands.
Zijn expressieve stijl en gevoel voor balans tussen esthetiek en kracht gaven de dag een extra dimensie.
De sfeer in Studio 34x was intens, maar warm.
Iedereen werkte vanuit persoonlijke inzet, motivatie en inspiratie om de dag tot een succes te maken.
Er hing een gevoel van concentratie en verbondenheid — alsof iedereen intuïtief wist waarom hij of zij daar was.
Tijdens de lunch deelden we verhalen, lachten we, en aten we van het buffet dat we samen hadden klaargezet.
Er waren geen grenzen tussen rollen of titels, enkel één gedeeld doel: zichtbaarheid creëren voor gerechtigheid.
Frits nam vijf houvastvragen mee die ik hem vooraf had aangereikt.
Hij stelde ze met zijn kenmerkende rust en scherpte.
Zijn vragen gaven diepgang aan de gesprekken, maakten ruimte voor nuance en emotie.
Wat op papier een concept was, werd daar — tussen camera’s, interviews en momenten van stilte — een levend geheel.
Een gedeelde overtuiging dat kunst, recht en menselijkheid elkaar niet uitsluiten, maar juist versterken.
Het handgebaar, dat die dag door iedereen werd gemaakt, vormde het verbindende element.
Een klein gebaar, vastgelegd in beeld en beweging, dat stond voor iets groters: zien, erkennen, en durven handelen.
Wanneer ik terugkijk op die dag, voel ik opnieuw de kracht van wat er toen ontstond.
Niet enkel een project of een tentoonstelling, maar een collectief moment van bewustwording.
Het was de geboorte van een beweging — gedragen door kunst, gevoed door samenwerking, en gebouwd op moed.
De kracht van kunst in de breedste zin van het woord — beeld, performance, video en interactie — werd zichtbaar en tastbaar.
Het handgebaar bleek geen slotakkoord, maar een beginpunt: een stil statement van solidariteit, een uitnodiging om te blijven kijken, luisteren en verbinden.
Wat begon als Justitia aka Gerechtigheid werd op die dag in 2022 meer dan een project.
Het werd een beweging — van zien, erkennen en handelen.
